Галина и Питр се пријатели од детството. Още во детскиот градинка тие беа како вода под мостот. Нивното детско пријателство прерасна во младешко вљубување, а потоа и во чувства на возрасни. Седеле на истото биро, момчето ѝ носеше ранецот и ја придружуваше до дома.
Од детството Петр ѝ кажуваше дека ќе ја однесе до олтар. Сите во селото веќе ги прифаќаа како сопружници. Галина одамна чекаше Петр да ѝ предложи брак. Но, по некоја причина тој се двоумеше. Во едно мало село, секој знае сè за секого, така што свадбата им беше одамна очекувана. Во тој ден Галина имала многу добри вести за Петр. Младата двојка се прошета по брегот на реката, кога Галина ја наведе главата и тивко рече: „Имам вест. Ќе имаме бебе“.
Петр молчеше некое време, а потоа рече: „Добро, тогаш чекај свадбари во сабота“. Девојката скокна од радост, не забележувајќи дека лицето му не е среќно. И така, долгоочекуваниот ден дојде. Галина, нејзината мајка и сестра ѝ подготвија многу вкусни јадења, ја поставија масата и сè почистија. Галина сепак не им кажала ништо на своето семејство, сакаше ова да биде изненадување.
Но, тие сепак се подготвуваа бидејќи очекуваа гости. Тој ден девојката не можеше да се смири. На секои пет минути гледаше преку прозорецот. Веќе почна да се загрижува. Гостите пристигнаа и седеа на масата, а таа се слушаше во секој звук што доаѓаше од дворот. Неколку пати излегуваше надвор. Сонцето веќе се беше сокрило зад хоризонтот, но Петр сеуште не беше дошол.
Следниот ден Галина седеше на автобусната станица и веќе не плачеше. Изгледаше дека ги исплакала сите свои солзи во текот на ноќта. Разбра дека Петр ја напуштил. Мислеше што да прави понатаму, бидејќи за неколку месеци сите во селото ќе знаат за нејзиниот срам. Како да им погледне на луѓето во очи? Што ќе кажат моите родители? Изведнъж некој ја допре раката.
Таа го подигна погледот и пред да се освести, едно момче на околу шест години ја фати за вратот и почна да плаче со зборовите: „Мамо, мамо, каде беше? Ти толку долго те барав!“ Галина не разбра што се случува. Пристигна некој маж, веројатно таткото. Тој се обиде да го однесе детето, но момчето ја прегрна Галина уште посилно. Таа го прегрна детето и го утеши.
Мажот едноставно седеше до неа. И кога момчето заспа, започна да ѝ зборува: „Жалам. Просто Денис многу ѝ недостига мајка му. Мојот син остана со мене. Во принцип, никогаш досега не се однесувал така. Ни не знам што му дојде на ум. Што е твојот проблем? Зошто ти течат очите?“ И Галина неочекувано му ја раскажа целата приказна на непознатиот.
Тој молчеше, а потоа предложи: „Па, тогаш омажи се за мене. Денис неслучајно те избрал за своја мајка. Можеби ова е знак на судбината? Јас ќе го одгледам твоето дете како свое. И нека Бог помогне, можеби ќе имаме деца заедно.“ „Но јас дури и не знам како се викаш“, рече девојката. „Олександар“ – одговори непознатиот. Месец дена подоцна тие направија мала свадба.
Се преселиле да живеат во селото кај Олександар, далеку од гласините на селаните. Луѓето таму ја прифатија добро, бидејќи го почитувале Олександар заради неговиот труд и праведност. Понатаму, тој бил искрен и добар, никогаш не одбивал да им помогне на луѓето кои го молеле за помош. Галина не знаела дека нејзиниот сопруг е раководител на колхозот. Двајцата беа многу приврзани еден за друг.
Живееле среќно и имале уште двајца деца заедно. Ги сакале сите, како да се нивни. Многу години подоцна, децата и внуците се собрале во нивниот дом. Тие ја прославиле златната свадба на своите родители. Денис ја потпре главата на раменото на мајка си и тивко рече: „Се сеќаваш ли мамо, кога прв пат дојдов кај тебе? Знаев дека не си ми мајка. Но, чувствував дека ти си мојата мајка, дека ќе ме сакаш и нема да ме оставиш.“
