Пред многу години, мајка ми почина и татко ми, кој во тоа време беше уште сосема млад, донесе друга жена во нашиот дом. Не го обвинував на никаква начин. И нему му беше тешко да ја преживее загубата на сопругата.
По завршувањето на деветти клас, татко ми отиде на техникум во главниот град и живееше во студентски дом. Минале години. Времето поминувало, јас го завршив колеџот и најдов добра работа. Тука се запознав со Вика. Почнавме да живееме заедно. Брзо забремени и ја регистриравме нашата врска официјално, иако родителите ѝ имаа против. Во текот на еден од рутинските профилактични прегледи дознавме дека ќе имаме не едно, туку две деца.
Родени се нашите близнаци и Викторија стана целосно различна од себе. Многу се загрижував за нејзината состојба, но тоа го припишав на послеродилна депресија. Требаше да работам уште понапорно за да заработувам повеќе пари. Се разбира, две деца се голем трошок… Кога децата имаа шест месеци, мојата сопруга не не напушти и се врати кај нејзините родители.
Живеевме многу блиску еден до друг. Како што бевме толку блиски, таа не сакаше да ги види своите деца. Жена ми поднесе барање за развод, свекрва ми се правеше дека не ме забележува и се вртење констрана кога се среќававме.
Бев принуден да се преселам кај татко ми и маќеата ми. Таа беше многу нежна и грижлива кон своите внуци. Ми помогна и останав кај нив некое време. Безкрајно сум и благодарен за тоа. Кога децата наполнија возраст за градинка, се вратив во главниот град и најдов работа. Пред некое време случајно ја сретнав поранешната девојка на улица кога се враќав со децата од премиерата на нов анимиран филм.
Вика рече дека сака да проба повторно. Бев изненаден. Дали навистина мислеше дека може нешто да се врати? Кога децата пораснаа, кога научивме да живееме и да се справуваме без неа? „Тие години не дојде и не се јави ниту еднаш.“ „Не ни требаš!“ – и реков јас. Сигурна сум дека во иднина моите деца ќе разберат зошто постапив така и ќе ми простат.
