Мојот сопруг и јас имаме сопствен стан. Јас го наследив од моите родители, кои ми го подариле кога наполнив 18 години. Но, мојот сопруг сам ги заработува своите пари. Тој започна да штеди уште од студентските години. Потоа си најде работа во добра компанија и постепено напредуваше во кариерата.
Успеа да купи стан и веќе имаше добра позиција во компанијата. Имавме мирен брак, затоа што знаеме како да штедиме пари и да ги трошиме на покорисни работи, и добро е што имаме исто размислување по ова прашање, и двајцата сме економисти.
Во моментот, мојот сопруг и јас живееме во мојот стан, затоа што е поблиску до центарот и е полесно да се стигне до работа. Некое време го изнајмувавме станот на мојот сопруг, додека не дојде снаа ми со нејзините проблеми. Па, не проблемите на снаа ми, туку на нејзината ќерка Анджела, сестрата на мојот сопруг.
Таа се омажи, но не многу успешно. Немаше ништо зад себе, дури не беше учела на факултет, а си најде сопруг кој е токму како неа. Никој не знае што си мислеле кога се омажија. Но сигурно не за нивната иднина. Тие се луѓе што живеат за денес – денес е добро, па не треба да размислуваат за утре.
Се испостави дека Анджела веќе е бремена. Изнајмуваа стан, но сега, бидејќи сите пари треба да одат за бебето, немаат доволно пари да плаќаат наем. Затоа, снаа ми ги смести во нејзината куќа, а тие се преселија во станот на мојот сопруг. Понатаму, снаа ми не замоли да и плаќаме наем, бидејќи таа плаќа наем за својата ќерка од сопствени пари.
А откако се роди бебето на Анджела, снаа ми дури предложи да ги поделиме трошоците со сопругот на Анджела. Не разбрав зошто треба да ги издржуваме семејството на Анджела и колку време снаа ми ќе остане во станот на мојот сопруг. Затоа што и ние сме семејство, сакаме да имаме дете и за тоа ни требаат пари. Но не можеме да го изнајмиме станот поради снаа ми, а таа сеуште ги врши своите права.
