Мојот син пред скоро 10 години се ожени со разведена жена. Таа веќе имаше ќерка од претходниот брак. Прекрасно дете по име Христина. Или Христја, како ја нарекуваше нејзината мајка. Јас ја прифатив Христина како внука.
Никогаш не ги делев внуците на вистински и не вистински. На семејството на син ми му помагав со што можев, понекогаш со пари, понекогаш со чување на внуците, за да може да се одмори. Со снаата не се расправавме. Но, немаше посебна близина помеѓу нас. Нејзиниот поранешен маж редовно плаќаше алиментација за ќерката, но не сакал да се сретне со неа. Пред една година Христја се омажи.
На свадбата не не поканиле. Рекле дека свадбата е само за членовите на семејството. Испаднавме, син ми и јас, туѓи луѓе за нив. Добро, јас, но мојот син кој ја воспитуваше ќерката 10 години – не е роднина?! А таткото кој само плаќаше алиментација, а не се среќаваше со неа – тој е роднина?! И за себе ми беше жал. Јас ја примив како своја внука, се грижев како за внука… Но, молчев, за да се зачува мир во семејството. Мојот син исто така ја проголта оваа навреда, иако се гледаше дека тоа игнорирање го повреди и него. Неколку месеци по свадбата, добив наследство – стан од една соба. Го изнајмувам и имам добра доплата на пензијата.
Неодамна ми се јави снаата. Ми кажа дека Христја е бремена, дека нема пари за да најде стан, и ми побара да ја пуштам неа и нејзиниот сопруг да живеат во станот што го изнајмувам. Што значи тоа? Кога на свадбата се славеше, не сме роднини. А кога немаат каде да живеат, тогаш сум роднина, бабо? Така ли? Засега ништо не и одговорив. Но, веројатно ќе одбијам. Некому можеби ќе му изгледа глупо да се сеќавам на навредите, но не планирам да “разберам и простам”. Дури и на син ми му се чудам како успеал да продолжи да живее со оваа жена по таквата навреда!
