Се наоѓаме во брак со мојот маж веќе 8 години, живееме во метропола, а потекнуваме од мали места. Затоа ретко ги посетуваме роднините, а тие нас не не посетуваат многу пати годишно. Сè ми одговараше затоа што свекрвата доаѓаше за неколку дена, си играше со внукото и беше љубезна, ми помагаше со мали работи.
Но се случи да остане целосно сама. Разбирајќи како тешко е тоа за жена, јас сама му предложив на мојот маж да се пресели кај нас. И мене ќе ми биде полесно, а и ќе имав кого да го оставам синот. Имаме трособен стан, па не беше тешко да се издвои место.
На почетокот сè беше идеално! Радоста од големото и пријателско семејство, намалувањето на половината од домашните обврски беше позитивно за нашите односи. Сите се чувствуваа удобно. Но по неколку месеци почнав да забележувам првите знаци на идно растурање. Мојот маж изјави дека мојата кујна не е како на неговата мајка! Бев многу изненадена од оваа изјава, бидејќи за 8 години јадевме разни јадења и мажот секогаш позитивно реагираше на новите јадења.
А еднаш се вратив порано од работа и така се случи дека никој не слушна дека влегов. Јас добро ја слушав се што свекрва ми му кажуваше на мојот маж:
– Јарослав, а каде се парите? – го прашува. – Отидов во продавница и знаеш, потрошив три пати помалку отколку што ми кажа твојата жена. Мислам дека не е така добро како што мислиш. Каде ги одлага тие пари што ти ги даваш? А работата? Сигурен ли си дека навистина работи до доцна, а не поминува време некаде друго? Нешто не е во ред во вашето царство. Не ти кажав ништо, но ми се чини дека веќе имаш рогови на главата.
Стоев таму и скоро плачев. Тоа јас, само јас, бев иницијаторот на нејзиното преселување. Јас и ја отворив вратата во мојот дом. Ја прегрнав како мајка. Ја сметав за мајка.
– Да, Јарославе – реков влегувајќи во кујната. – Навистина размисли како ќе продолжи понатаму. Не ти кажав ништо, но станот е мој и вратите ги знаете. А колку луѓе ќе излезат утре наутро, тоа е веќе отворено прашање.
Следното утро, мојот маж, гордо водејќи ја мајка си за рака, излезе од нашиот дом засекогаш. Ќе кажете – мала загуба, но работата е што живеевме прекрасно. Се сакаме и бевме идеална парка. А најболно е тоа што јас сè уништив.
Тоа јас сакав да свекрвата живее со нас, бидејќи ја сметав за мајка, не поинаку. И што сега?
