Останавме само мама и јас по смртта на мојот татко. Не беше лесно. Помагаше ни баба ми од страна на татко ми. Од страната на семејството на мајка ми немаше никаква помош. Точно, имаше, но целата помош одеше кај сестрата на мајка ми, Ана, која живееше со својот сопруг и деца кај родителите. Беше поблиску, па тие и помагаа. И покрај тоа, тетка ми постојано се жалеше на животот, така убедливо, што сите и симпатизираа.
Тоа што мајка ми стана вдова со дете, не им изгледаше како проблем. Тоа што мајка ми мораше да работи во текот на денот на една работа, а вечер да мие скали, исто така не беше важно. Ана имаше потешкотии. А мајка ми едноставно не умееше да се жали.
Не ни беше лесно, но се држевме. По училиштето веднаш отидов на работа, бидејќи како инаку да се живее? Не одев кај баба ми од страна на мајка ми, последен пат бев таму во деветтиот клас, и од тогаш не сум одела. Тие исто така не се интересираа за моите работи.
Мајка ми одеше, се обидуваше да помогне нешто. Кога ја прашав, зошто оди таму, мајка ми ми одговори дека каква и да била, тоа и е семејство, нема друга мајка и сестра.
Кога баба ми се разболе, тетка ми ја префрли грижата за неа на мајка ми. Мајка ми послушно ја зема баба ми во нашиот дом.
– Толку години им помагав на родителите, сега ти направи нешто за мајка ми – изјави тетка ми.
Што направи за родителите, не знам. Според мене, седеше со својот сопруг и чекаше помош од други.
По една година баба ми почина. Мајка ми мораше да се грижи за погребот и сите други работи, тетка ми немаше време бидејќи ѝ се роди внук. Потоа се покажа дека тетка ми ја натерала баба ми да го препише целиот имот на неа. Тоа значи дека ни станот, ни земјиштето, ни заштедите на штедна книшка не и припаднаа на мајка ми.
Ми беше многу жал за мајка ми. Не сакав да одржувам контакт со тетка ми дури и од љубезност, ја избришав таа фамилија од мојот живот и долго време не помислував на нив.
Во текот на следните десет години, најпрво почина баба ми, а потоа и мајка ми. Станаа сопственичка на два стана, но не живеев таму. Ги изнајмувавме, а живеевме кај маж ми, бидејќи неговиот стан беше поудобен. Имаме двајца деца, сега сум на мајчински одмор со помладото. Немаме хипотекарни кредити, туку кредит за автомобил.
Наскоро ме најде тетка Ана. Не одржував контакт со неа долго време, а еве сега одеднаш се појави и започна да се интересира за моите работи.
– Заборави на семејството, тоа не е добро. Воопшто не се јавуваш, не доаѓаш – зборуваше таа, а јас не можев да разберам зошто изненадно се разбуди, кога не одржувавме контакт толку долго. – За семејството треба да се грижи, кој ќе ти помогне во потреба ако не роднините?
Веќе се подготвував да ја ставам слушалката, кога тетка ми премина на главната тема на разговорот.
– Мојата ќерка сега бара стан со својот сопруг во твојот град, но цените таму се, се разбира, неадекватни. А ти, сепак, имаш два стана. Внеси ја сестрата во еден, тие немаат пари за изнајмување.
Ја одбијам. Ниту тетка ми, ниту нејзините деца, ниту други роднини не сакам да ги познавам.
