Година дена пред тоа, мајката на мојот сопруг се пензионираше. А нејзиниот сопруг се пензионираше пет години порано и често живееше надвор од градот. А Барбара Ковска доаѓаше кај него за викендите. Мислам дека кога Барбара Ковска се пензионираше, сите во работата се олеснија. Зашто таа воопшто не сакала да замине, а кога некој ѝ сугерирал да замине, правела сè за да остане. Со обвинувања, уцени, скандали, познанства.
„Па јас сум сметководителка. Знам за многу работи… па не би можеле да ме избркаат, самите би се закопале“ – ми кажа мајката на мојот сопруг.
И на крај Барбара Ковска се пензионираше.
Дома на село почнаа да градат кога само се оженив за нивниот син. Сакавме двокатна куќа, со место за одмор, езеро, градина. Мажот на мајката на мојот сопруг секогаш бил под нејзино влакно. И покрај неговата работа во служби.
Ако Барбара рече дека така ќе биде подобро, треба да најдеме точно такво нешто – велеше Јаце Ковски, исполнувајќи уште еден каприц на својата жена, Барбара.
И два месеци пред две години ја завршија изградбата на куќата на село. Но јас со мојот сопруг ретко одевме таму. Таму уште се одвиваа градежни работи, јас бев дома со детето на мајчински одмор и немаше време за одмор. Зошто да одам таму? Мајката на мојот сопруг работеше само за викендите, немаше време за нас.
Сега, поголемото дете има осум години, а помалото – две години. Поголемиот син оди во училиште, а јас седам дома со помалото дете. Еднаш Барбара Ковска објави дека мораат да најдат стан во градот, бидејќи тешко живеат на пензија. Мислам дека тоа го кажа посебно за мене и моето семејство. Но ние веќе имаме свој стан. А постарата сестра на мојот сопруг живее далеку, доаѓа многу ретко. Еднаш Барбара Ковска не покани да дојдеме кај неа на село. Не сакав многу да одам, бидејќи односите со родителите на мојот сопруг не беа премногу топли. Обично само повикуваше и прашуваше како се нејзините внуци. Бев задоволна со тоа. Но сега дојде пензијата и реши да стане добра баба за моите деца.
„Доаѓајте кај нас за викенд! Свеж воздух, ќе печеме шаљки, ќе седиме. Ќе се играм со внуците.“
И така, се собравме, мојот сопруг дури се повлече од работа порано за да стигне.
Шаљките се допечуваат. Брзо ќе поставиме на маса. А вие додека тоа правите, ослободете се на катот.
Добро се одморивме вечерта. Мојот сопруг беше почестен од таткото, Јаце Ковски, и отиде да спие. А јас отидов да го ставам помалото дете да спие, додека поголемиот остана со бабата Барбара и дедото Јаце надвор, а на крај дојдоа и соседите.
Се вратив по неколку часа.
„Се е во ред, можеш да го земеш. Ми ги извади сите сили. Толку активен е! Трча и трча! Нема мир!“
Настана утро. Стана, отидов да подготвам храна, помалото дете беше со мене. Потоа се разбуди поголемиот син. Изедовме, а поголемиот отиде да игра фудбал во дворот. Потоа во мојата соба влезе Барбара Ковска со жалби:
„Твојот син е многу немирен. Викаше, трчаше по скалите. Па дете е кај гости. Сè уште не се разбудиле сите!“
Но син ми се симнуваше по скалите тивко. Нејзиниот внук, сама нè покани, а сега јас сум виновна. Потоа детето се врати по еден час од дворот и трчаше по скалите, бидејќи сите веќе беа долу.
„Оди, оди! Трча по скалите!!!“
Па зошто нè поканувате тогаш, ако ви пречи бучавата и нашето присуство. Тоа се деца. Сите се бучни и активни!
А потоа помалото дете почна да прави скандал… Барбара Ковска си ја фати главата:
„О, не можам. Не издржувам! Ако продолжам уште еден ден, ќе ми попушти. Мислам дека денес треба да си одите.“
„Имам, уште не се опоравив од вчера. Не можам да седнам зад воланот!“
„Ќе провериме…“
Тогаш отидов во мојата соба. Зашто главата на Барбара Ковска ја болеше од вчерашните чаши. Постојано проверуваше на секои половина час нивото на алкохол во крвта на мојот сопруг. По неколку часа си тргнавме од Барбара Ковска.
Мојот сопруг продолжува да одржува контакт со родителите. А јас не ги одговарам телефоните на Барбара Ковска. А тоа таа беше таа која не покани да го прославиме Нова година кај неа, а јас реков дека сум против и дека нема да одам. Еднаш ми беше доволно.
