Со Алек се гледав повеќе од три години. Тој беше по развод, јас слободна, не брзавме, едноставно уживавме во времето заедно и се запознавме. Од претходниот брак, Алек имаше син, кој го поддржуваше активно. Освен на алиментации, секогаш му помагаше финансиски на поранешната жена, беше многу внимателен и одговорен татко, што многу ми се допаѓаше во него. Одговорноста и обврските секогаш ме привлекуваа.
Кога забременив, Алек се однесуваше многу одговорно. Одма ми се ожени и се радуваше на мислата за идното дете. Се венчавме и Алек се пресели кај мене. Живеев во двособен стан што го наследив од тетката, а мојот сопруг живееше во изнајмен стан, бидејќи по разводот му го оставил на поранешната жена и синот нивниот заеднички стан.
Кога дојде време, го родивме нашето прво дете, Макс, а една година подоцна повторно очекувавме бебе. Нашето семејно живеење ме радуваше, Алек се трудеше на секој начин – ми помагаше со детето, во домаќинството, готвеше прекрасни ручкови. Земаше дополнителна работа бидејќи јас бев на мајчински одмор и трошоците за децата се зголемија. Не заборави ни на својот син од првиот брак. Костек веќе беше во средно училиште, му беа потребни многу работи за да не заостанува од врсниците, а Алек му обезбедуваше сè што му беше потребно.
Времето поминуваше, нашите Макс и Шимон растеа, а Костек ја заврши школата и отиде на студии. Неколку пати, случајно, Алек ја спомна темата за тоа дека неговиот студент е веќе возрасен и било добро да се реши прашањето со станот. Овие разговори беа повеќе теоретски, а јас се согласував, дека би било добро, но не придавав големо значење на тоа, гледајќи на тоа како размислување за иднината на синот.
Макс требаше да оди во прво одделение, а во август почина мојата баба. Мајка ми се откажа од наследството, а ние решивме веднаш да го пренесеме станот на Макс и Шимон, по еднакво. Кога мојот сопруг дозна за тоа, предложи да го продадеме станот на баба ми и да ги поделиме добиените пари на тројца – Макс, Шимон и… Костек. На моето прашање, каква врска има неговиот син од првиот брак со станот на баба ми, Алек се навреди, но ми објасни дека така би се донел првиот внес за хипотекарен кредит и би му купиле на Костек стан.
Ова „генерално“ објаснување ме натера да поставам ново прашање: кој ќе го отплаќа овој кредит? И повторно мојот сопруг ме изненади: „Ќе му помогнеме на синот, самиот тоа нема да го издржи“.
Кога одбиф да го реализирам тој „генерален“ план и сугерирав да го побара помошта на неговата поранешна жена, нашиот разговор прерасна во емоционална расправија.
Не разговараме веќе околу еден месец. Во овој период го пренесов станот на баба ми на нашите два сина, Алек за тоа знае и мисли дека едноставно не сакам да ја разберам ситуацијата на неговиот постар син. Всушност, има право, навистина не сакам. Ако Макс и Шимон имаат среќа што во толку млад возраст веќе имаат стан, тоа е заслуга на мојата мајка, која се откажа од наследството. Не ѝ кажав на мајка ми за нашите расправии, за да не ја загрижувам, особено бидејќи сум сигурна дека мајка ми никогаш не би се согласила да го подели станот на баба ми на тројцата момчиња.
Еште пред да се омажам за Алек, пријателката ми ме предупреди дека венчавката со разведен маж не е најдобра идеја и таа беше во право. Не знам како ќе заврши нашата конфликтна ситуација со сопругот, засега ништо добро не се најавува…
