Со сопругот живеевме заедно 35 години, јас имам 53 години, а тој 55. Во текот на овие години добивме син и две прекрасни ќерки. Бевме пример за многу луѓе. Можеме само да се гордееме со нашите деца.
Сè во нашето семејство беше одлично, но тоа се гледаше само однадвор. Мојот сопруг речиси ништо не правеше, понекогаш само работеше како автомеханичар кај свој пријател и така секој ден цело време гледаше во телевизискиот екран, жалејќи се за владата, за новиот автомобил на соседот и за мојата неспособност.
На мене и на моите деца им требаше многу време да се опорават, откако таткото на семејството одлучи да ме остави заради друга жена од 40 години. Сега бев оставена сама. Поточно кажано, слободна сум и засега не ми е потребна нова врска. Среќна сум таква каква што сум. Од ова земав поуки. Сфатив дека додека бев во врска, не се грижев за себе. Не одвојував време за себе. Сето своето слободно време му го давав на сопругот и не оставував ништо за себе. Сега, кога погледнувам назад, сфаќам дека во брак треба да бидеш малку егоист.
Со нашето однесување им покажуваме на другите како да се однесуваат со нас. А во оваа ситуација, мојот сопруг се навикна дека се грижам за него и тој го прифати тоа. Кога беше болен, се наведнував над него како пчела, а кога јас бев болна, тој дури не се обиде да ми помогне, секогаш имаше барања кон мене, не му беше грижа. Мојите ќерки ми помогнаа многу после разводот. Тие ми рекоа дека животот не завршува со тоа.
И тоа е точно, сега имам повеќе време за моето најдраго! Ми требаше извесно време да го сфатам тоа, но сега, кога сум сама, можам да живеам подобро и посветло отколку со него. Донесов челична одлука: дури и ако дојде да се пење пред мене на колена, нема да го прифатам! Ако веќе еднаш направил избор кој не беше во моја корист, повторно и повторно ќе бирам само себе. Сега не барам замена. Воопшто не ми треба замена. За каква замена можеме да зборуваме? Што ми дал тој што сега го немам, освен бескрајно исцрпување, болести и нервни сломови?
