Антон ја сакаше Оксану најмногу на светот. Момчето имаше сè. Своја двособна стан, своја кола, добра работа во фирмата на татка си. Што уште му треба за да создаде семејство? Требаше родителите да ја прифатат снаата, но тие категорички одбија. Таткото имаше свои планови за бракот на синот, а мајката го изрази своето “фии” во врска со тоа што мајката на Оксана била некоја пензионерка…
Во кратки црти, Антон се посвади со родителите, ја напушти фирмата на татко си, почна да работи во фабрика и, се разбира, се ожени со својата сакана. Венчавката не беше нешто големо. Само се запишаа во регистарот, седнаа тројца во кафеаната и тоа беше тоа. Потоа размениле две двособни станови за еден четирисобен и почнале да живеат тројца, со свекрвата. Инна Павловна беше добра и мудра жена. Готвеше ручкови за децата, се грижеше за чистотата во станот, не се мешаше во личниот живот на младите. Само понекогаш ги караше младите кога не се грижеа за своето здравје.
Минале два години. – Антоне, денес имаме свечена вечера. Не се задржувај! – ѝ телефонирала Оксана на сопругот. – Се сеќавам, се сеќавам… Денес е годишнината од нашата венчавка, – одговорил мажот. – Не само тоа, – таинствено мурмотела Оксана… Антон влетал во станот дури и порано од означеното време. – Не издржав! Ти си бремена? – се фрлил тој кон Оксана. – Да! – Деца, само да се запамети, не треба да се зборува за тоа дека Оксана е бремена со странци. Само со најблиските луѓе, – рекла свекрвата Инна Павловна. – Зошто? – се зачудил Антон. – Не знам. Или е некоја народна верба или обичај. Но, треба да се држиме до тоа правило, – одговорила свекрвата. “Само со најблиските. Кој може да биде поблизу од родителите? А јас се посвади со нив. Но, ќе биде неправилно ако дознаат за внукот од други”, размислувал Антон.
Утредента, кога дошол на работа, прво ја повикал мајка си. – Сине, што се случи?! – со страв го одговорила на повикот мајката. – Здраво, мајко. Сè е одлично. Што плачеш, те повикав да те насмеам, а ти плачеш, – рекол Антон. – Во секој случај, подгответе се со татко ти, наскоро ќе станете дедо и баба. Е, мајко, престани да плачеш. – Тоа е од среќа. Не сум те слушала две години, а сега со ваква прекрасна вест. Многу ми недостигаш. И татко ти жалува. – Мајко, извини ме. Тешко се разделивме. – И ти нас прости, сине. Знаеш што, а дојдете кај нас во сабота. И прашај ја својата свекрва. – А што ќе рече татко? – Ќе се радува. Гарантирам…
