Лесо, знаеш дека следната недела одам во топли краишта. Мама веќе купила ваучер. Можеби ќе ми се придружиш? — Несигурно рече Роман. — Знаеш дека работам и никој нема да ме отпушти од работа следната недела — нервозно реков, — мојот одмор е само во јули. Такви работи треба да ги дискутираме заедно! — Но, мама веќе го купи ваучерот… Не сакам да ја разочарам…
Мислам дека сепак ќе одам — ми рече Роман. — Да, молам, патувај, ако сакаш! Таквата ситуација ме нервираше. Рома не работеше, се уште студираше на универзитет. Можеше да чекаме до мојот одмор и да одиме заедно. Но не, неговата мајка се вмеша и му купи ваучерот. И тој не можеше да одбие да замине со неа, да ја одложи патувањето. Како секогаш, мамин син. Живеевме со Роман во стан што му го купи неговата мајка. Беше двособен.
Јас исто така имав свој стан, но беше мал и не во најдобар кварт, така што му беше поудобно да живееме во неговиот. По Романовото заминување, поминаа два дена, имав слободен ден и слатко спиев, одморајќи се по раните будења. Извезе клучот во бравата. Слабо ги отворив очите, не разбирив кој би можел да биде. Но, во тој момент, влезе мајката на Роман, така среќна и полна со енергија. — Лусие, станувај! Колку да спиеш! Купив тапети, да го направиме ремонтот додека Ромашка е во Египет! Ќе ги налепиме тапетите, ќе ја избиелиме таванот, малку ќе шушкаме! За еден недела ќе завршиме! Замисли, Ромашка ќе се врати од море, а станот ќе биде саниран, сигурно ќе се радува! — Ољга Петривна, значи Роман ќе се одмора на сонце, а јас ќе треба да работам ремонт во неговиот стан по работа? За да се радува? — Да, нели сакаш да го развеселиш? — Не, не сакам! Замисли!
Ако навистина сакаш да го развеселиш, направи го сами, или ангажирај работници, јас не ќе направам ништо. — Ете, сега го покажа твоето вистинско лице. Некојде длабоко во душата знаев каква си, но не сакав да верувам. Епа, тоа што ќе ти го кажам, драга. Мојот Ромашка никогаш нема да се ожени со тебе. — А за да се ожени, треба ли да му налепам тапети во станот? Ова ли е некаков тест? Брзо се облеков и ја удрив вратата. Помина недела. Уживав во тишината и мирот во мојот мал и уютен стан. Роман ме повика, се врати од Египет и веднаш започна со забелешки: – Здраво, зошто не и помогна на мама? Можеби рацете ти се скршени? Таа мораше да ангажира работници! — Знаеш, љубови, можеби ви и мама би работеле без мене! – му одговорив. Поминаа 15 години од завршувањето на оваа историја. Се омажив и станав мајка на две прекрасни девојчиња. А Роман се разведе по трет пат. Веројатно, тестот на мајка му за добра жена никој никогаш не го преминал.
