„Направивме брза граѓанска свадба по 5 години заеднички живот. Од љубов, но некои други формални прашања не нѐ оставија на мир… Мајката на мојот сопруг многу пати ми кажуваше дека нашата свадба е небитна – го повторуваше тоа како мантра. Не очекувавме, сепак, каква изненада ќе ни поднесат нашите свекори на денот кога ќе ги дадеме нашите свадбени завети! Потоа мојот сопруг седна во автомобилот пред канцеларијата и се расплака… Но, најголемиот удар дојде само три недели подоцна. Не би претпоставиле!“
Имавме брза граѓанска свадба. Мајката на мојот сопруг рече дека тоа не е важно.
Мојата врска со содржината е… чудна. До денес само ги читав вашите писма, но сега треба да се проветрам, бидејќи чувствувам дека стојам на работ. Нивното однесување навистина остава многу да се посака.
Живеам со Збишек пет години, се познаваме уште од порано, но се сговоривме само пред еден месец. Беше само граѓанска свадба, организирана во краток рок. Во кратки црти, немам работен договор и ми требаше здравственото осигурување што го имаше мојот сопруг. Без тоа, ќе ми се случеше да платам значителна сума за процедура која веќе беше неопходна.
Затоа решивме дека ова е одлична можност конечно да ја официјализираме нашата врска. Бевме многу среќни за тоа. Сѐ завршивме за помалку од три месеци, но тоа не значи дека безпроблемната организација на свадбата на некој начин го омаловажува нашето чувство… Тоа трае со иста сила веќе години. Тоа не е празна фасада.
Нашето решение беше затемнето од чудното однесување на мајката на мојот сопруг. Пред свадбата, во секој телефонски разговор, таа нагласуваше дека церемонијата е небитна, дека всушност тоа не е нешто важно.
Мајката на мојот сопруг направи таква изненада на денот на свадбата што мојот сопруг се расплака.
Бев малку изненадена од овие изјави, особено ако се има предвид дека постариот брат на Збишек исто така имал само граѓанска свадба, и тоа со неговата втора сопруга. Сепак, не очекував тоа што родителите на Збишек ќе го покажат на нашата свадба!
Во свадбените покани не напишавме никакви редови за подароци, туку само ставивме икони со нацртано шише наместо цвет и плик наместо пакет. Сметавме дека ова е сосема разбирливо.
Се покажа дека за нашите роднини тоа не е така. Тие дојдоа на свадбата со сосема празни раце – без цвет или шише, без плик, а ние дури не добивме ни честитка!
Целокупниот свадбен подарок за новиот пат напред за постариот син беше едно ракување и тупкање по грб.
Гледајќи го начинот на кој родителите на мојот сопруг се однесуваат кон нашата свадба, мојот сопруг не издржа и додека излегувавме од канцеларијата кон ресторант, се расплака во автомобилот. Беше многу разочаран од ова. Што беше тоа за мене… како можеле да се однесуваат така со него!
Три недели подоцна, тие испратија доцнеж подарок. И каков подарок беше тоа!
Разбрав тоа дури по три недели, кога мајката на мојот сопруг дојде кај нас на вечера. Збишек и неговиот татко отидоа за малку во гаражата. Јас останав со мајката на мојот сопруг и тогаш таа почна да се фали како купила фантастична прашувачка за перење за 10.000 злоти!
Рацете ми паднаа… прашувачка за цело богатство, а таа дури не беше способна да заштеди едно глупаво цветче за својот син? Не можев повеќе да издржам и ѝ реков дека тие дошле на свадбата на својот син со празни раце… Мајката на мојот сопруг беше зачудена. Лицето ѝ беше обично и таа изрази изненадување што воопшто го поставувам ова прашање.
Но најголемиот удар дојде пред еден ден. Го добивме дома пакетот кој не го нарачавме… Се покажа дека внатре има две средно големи ситни крпи со нашите имиња. Мајката на мојот сопруг ни нарачала свадбен подарок, за да ја компензира липсата на цвет. Каков скржав подарок!
Не знам како да се однесувам сега со неа. Треба ли да ѝ се заблагодарам? Да ѝ се смеам? Или можеби да паднам пред неа како знак на благодарност за толку великодушниот подарок? Една помалку трпелива снаа одамна ќе се навреди.
