Со мојот сопруг имаме сопствен бизнис, нашиот син има десет години, но за жал не може да се движи самостојно, туку само во инвалидска количка. Коли е изванредно развиено дете и лекарите му даваат шанс за опоравување, тој има потреба од постојани грижи, но ние со сопругот работиме и не можеме секогаш да бидеме покрај него. Затоа решивме да најмеме бавачка за нашиот син, повеќе од еден месец баравме соодветен кандидат, но никој не ни одговараше.
Имавме добар приход, секогаш ја одржувавме нашата двокатна куќа чиста и баравме личност која ќе ни помага не само со нашиот син, туку и со домаќинската работа. Затоа, некое време побаравме од наша роднина да се грижи за Николај додека ние сме на работа, но жената долго време не можеше да работи. Еден ден, кога се враќавме од работа, видовме постара жена на автобуската постојка блиску до куќата.
Надвор беше снежна бура, а сиромашната жена седеше на студот и мрзнеше. Мажот предложи да запре и да ја однесеме непознатата, а јас љубезно се согласив. Се симнавме од автомобилот и ја видовме плачливата жена. – Добро утро. Последниот автобус веќе замина, напразно седиш тука, само мрзнеш – рече мажот. – Сине, не чекам автобус, едноставно немам каде да одам… Мојата ќерка ме исфрли од дома, а мојот голем син отиде на работа, неговата жена не ме сака и дури не сака да ме види.
Веќе не чекам ништо, само седам и размислувам како заслужив да се однесуваат со мене моите деца. Со мојот сопруг се погледнавме и молчешку одлучивме дека ќе ја однесеме непознатата во нашиот дом, по некоја причина таа ни вдови доверба на прв поглед. Знаеш што, доволно долго чекаше – те каниме кај нас, во нашата куќа има многу место и бараме бавачка за нашиот син, тој е во инвалидска количка и има потреба од грижи, а ти ќе ни помагаш во домаќинството – реков јас. Постарата жена нас не погледна со мил поглед и се претстави како Нина Петровна.
На патот до дома Нина ни раскажа дека самата ги одгледала две деца и ги издигнала на нозе. Нејзината најголема ќерка се омажила рано и родила три внуци; сопругот на Нина никогаш не ја сакал свекрвата и секогаш се карал со жената заради неа. Синот на Нина си најде жена која веднаш стана глава на семејството; таа не ја сакала мајката на сопругот и не му дозволувала да комуницира со неа. Последната година била тешка за пензионерката, бидејќи се преселила кај својата ќерка, а нејзиниот сопруг ја навредувал, ја гледал лошо и ѝ велел дека само ги јаде. Ова утро баба Нина не издржала кога нејзината ќерка и зетот се напаѓале на неа и почнале да ја обвинуваат за сите нивни неволји, ја исфрлиле од дома. Ми стана жал за жената, затоа што видов дека има добро срце.
Нашиот Коли веднаш се спријатели со баба Нина; таа работела како наставничка по математика, па знаела како да се однесува со децата. Ѝ дадовме пространа соба и ја плаќавме месечна плата за да се грижи за нашиот син и да ја врши домаќинската работа. Во рок од една година баба Нина стана полноцен член на нашето семејство.
Николај ја нарекуваше баба, се прошетаа заедно и таа го носеше на клубови. Бевме пријатно изненадени кога нашиот син се исправи на нозе, а сè тоа беше благодарение на баба Нина, таа работеше со него секој ден, го мотивираше. Поминаа две години од нашето прво среќавање, децата на Нина неколку пати дојдоа кај нас и ѝ се извинија на мајка си. Таа им прости, но не сакаше да се врати, велејќи дека сега ние сме нејзиното семејство.
