Слушала сум многу приказни за мајчината љубов на свекрвата кон снаата и секогаш сум сонував да ја нарекувам свекрвата моја мајка. Но, сè се случи токму спротивното. Свекрва ми не ме сакала уште од првиот ден кога се запознавме. Никогаш не разбрав причините, но нејзините принципи беа дека сум одвратна домаќинка, лоша сопруга и дека ќе бидам лоша мајка.
Со оглед на целата нејзина омраза кон мене, може да се разбере дека не беше нормално да живееме заедно, но по свадбата се преселив во куќата на свекрвата. Свекорот беше многу љубезен со мене, се обидуваше да ја смири жената понекогаш кога таа изгледаше како да излегува од контрола.
Јас, како и мојот сопруг, не можевме да ги поднесеме критиките на свекрвата за секој мој здив и брзо се иселивме. Но тоа не ѝ спречи на свекрвата да доаѓа во нашиот дом и повторно да ме исмева.
Количеството на критики се зголеми кога конечно го родивме нашиот прв ќерка. Ниночка се роди една недела порано и тоа некако ѝ послужи на свекрвата како причина да мисли дека ја истерувам ќерка ми.
Таа дури не комуницираше со својата внука, што не може да се каже за свекорот, кој многу ја сакаше внуката и не ја остави. И еден ден свекрвата дојде во нашиот дом, целата лута, и рече дека направила ДНК тест од косата на ќерка ми и дека ќерката не има ништо заедничко со нејзиниот син.
Тоа го натера мојот сопруг да се насмее хистерично, но во име на задоволството на мајка си реши да направи втор тест, при што неочекувано за свекрвата се покажа дека детето е на нејзиниот син… Тогаш со мојот сопруг престанавме да ѝ обрнуваме внимание. Бедната жена полуде на старост.
