Пред некое време синот ми ми се јави. Ми рече: “Погрижи се за внуците една недела, со жена ми одиме на одмор на море. Одиме на море без деца.” Тогаш му потсетив на сè. Од денот кога реши да се ожени на 20 години, откако не го заврши уште универзитетот.
Тој ден беше денот кога стана независен човек. Ништо не му должам. Тој сакаше да има семејство и деца за да може сам да се грижи за нив. Можев да му дадам стан, но татко ми почина. Поради тоа ми беше тешко да живеам само со пензијата. Затоа го дадов станот под наем.
Покрај тоа, тој е возрасен, скоро 30 години. Неговите деца се уште се мали, најголемото има три години, а најмало има една и пол година. Дали тој има претстава како ќе седи со нив? Веќе не сум млада, а татко ми одамна не е со нас. Неговите деца се како метеори, имаат време да се јават насекаде.
Невозможно е да останеш во чекор со нив. Мојот грб не ми дозволува да стојам со нив цело време. А ако се сеќавате, во годините по бракот тие имаа помош од родителите. Тие им обезбедија стан, автомобил за синот ми и му најдоа работа. Сега ми помагаат и за моите внуци.
Јас немам ништо со тоа, нека одат кај нив. Тие веќе биле таму, па нека се чудат сега. Нека одат на викендичка со него, нека трчаат околу. Мојот пријател ме осуди и рече дека постапувам неправилно. Еве како сум со нив сега и како ќе ми смрдат на старост. Велат дека на старост, моите дела сигурно ќе се вратат за да ме прогонуваат. Вие гледате, никој нема да ми даде чаша вода.
Толку сум стара што не гледам никого околу себе, само кога ќе ми требаат тие, се јавуваат. И верувам дека уважувањето на родителите не треба да се губи во староста. Во крајна линија, јас му дадов живот, го воспитував. А потоа го оставив да порасне и да стане независен. Ако не ви се допаѓаат моите методи на воспитување, не ми зборувајте. Живејте со машки.
